Öğretim yöntemini uygulamaya koyma biçimine ne denir ?

Öğretim Yöntemini Uygulamaya Koyma Biçimine Ne Denir? Felsefi Bir Bakış

Öğretim, yalnızca bir bilgi aktarma süreci değil, aynı zamanda insanın varoluşunu, değerlerini ve düşünme biçimlerini yeniden şekillendiren bir sanattır. Her öğretim biçimi, bir filozofun bakış açısıyla, insanın kendi dünyasını anlamlandırma çabasıdır. Öğrenme, sadece bir bilgi yığınına sahip olma meselesi değil, bu bilginin bireyin ontolojik, epistemolojik ve etik düzeyde nasıl yer bulduğuyla ilgilidir. Peki, öğretim yöntemini uygulamaya koyma biçimine ne ad verilir? Felsefi açıdan bakıldığında, öğretim süreci yalnızca bir teknik değil, bir varlık ve bilgi anlayışıdır.

Bu yazıda, öğretim yöntemlerinin yalnızca “uygulanma biçimi” değil, aynı zamanda bu uygulamanın ardındaki derin felsefi temelleri ve etikleri ele alacağız. Etik, epistemoloji ve ontoloji perspektiflerinden bakarak öğretim yöntemlerini anlamaya çalışacağız. Çünkü her öğretim yöntemi, bu üç felsefi alanla iç içe geçmiş bir düşünsel yapıdır.

Öğretim Yöntemi ve Etik: Ne Öğretmek Doğrudur?

Etik, doğru ve yanlışın sorgulandığı bir disiplindir. Bir öğretim yönteminin seçilmesi, öğretmenin değerler sistemine, toplumun normlarına ve bireylerin eğitim hakkına olan bakış açısına dayanır. Felsefi açıdan öğretim yöntemi, sadece teknik bir araç değildir. Öğretmenin seçtiği yöntem, aynı zamanda “ne öğretmeliyim?” sorusunun bir cevabıdır. Etik açıdan bakıldığında, her öğretim biçimi, insanlara sadece bilgi değil, aynı zamanda bir ahlaki sorumluluk da yükler.

Öğretim yöntemini uygulamak, öğretmenin öğrencilerle kurduğu ilişkiyi, onların özgürlüklerini, düşünsel ve duygusal gelişimlerini gözeten bir süreçtir. İyi bir öğretmen, bir öğretim yöntemini sadece bilgi aktarımı amacıyla değil, aynı zamanda öğrencilerin insanlık hallerini, sorumluluklarını ve etik değerlerini şekillendirme amacıyla kullanır. Örneğin, Dewey’in pragmatizmi, öğrenciyi düşünsel olarak etkin kılmayı ve aynı zamanda etik sorumluluk taşıyan bir birey olarak yetiştirmeyi hedefler.

Bireylerin etik sorumluluklarını yerine getirmeleri için öğretim yöntemleri, öğrenciyi sadece pasif bir alıcı konumuna koymamalıdır. Herhangi bir öğretim yöntemi, öğrencilerin doğruyu yanlıştan ayırt edebilecek kapasiteye ulaşmalarını sağlamalıdır. Ancak bu bağlamda, bir öğretim biçimi ne kadar doğruysa, o kadar fazla sorumluluk taşır.

Epistemoloji ve Öğretim: Bilgiye Erişim ve Yöntem

Epistemoloji, bilginin ne olduğunu, nasıl edinildiğini ve ne kadar güvenilir olduğunu sorgular. Öğretim yöntemi de tam olarak bu sorulara dair bir pratikte yer alır. Bilgi, sadece aktarılacak bir nesne değildir. Öğrenenin bilgiye ulaşma süreci, öğretim yöntemine bağlı olarak değişir. Klasik öğretim yöntemleri, bilgiyi öğretmenden öğrenciye doğru akar şekilde tasarlanırken, çağdaş öğretim anlayışları daha çok öğrenci merkezli bir yaklaşımı savunur.

Bir öğretim yönteminin epistemolojik temeli, bilginin doğruluğunu ve geçerliliğini sorgulamayı içerir. Bu nedenle, her öğretim biçimi, öğrencinin nasıl ve hangi yöntemlerle doğru bilgiye ulaşacağını, bu bilginin ne kadar güvenilir olduğunu düşünmesini sağlayacak bir yapıda olmalıdır. Eğer bilgi, sadece bir aktarımdan ibaretse, öğrenciler “düşünen varlıklar” olma yolunda eksik kalır. Oysa, öğretim süreci, öğrencilerin bilgiye nasıl erişebileceklerini, bu bilgiyi nasıl sorgulayabileceklerini ve doğru ile yanlış arasındaki farkı nasıl kavrayacaklarını öğrenmeleri için bir fırsat olmalıdır.

Sokratik yöntem, epistemolojik açıdan önemli bir öğretim yöntemidir çünkü bu yöntem, öğrencilere yalnızca doğru bilgi sunmaz, onları düşünmeye ve bilgiyi sorgulamaya teşvik eder. Öğrenciler, öğretmenlerinin sağladığı bilgiye bir nevi “şüpheci” bir yaklaşım geliştirirler.

Ontoloji ve Öğretim: İnsan Olmanın Anlamı

Ontoloji, varlık ve varoluşun doğasını sorgular. Öğretim yöntemlerini uygulamak, bireyin ontolojik durumu ile doğrudan ilişkilidir. Öğrenci, sadece bir bilgi taşıyıcısı değil, aynı zamanda bir varlık olarak düşünülmelidir. Öğretim, öğrencinin “kim olduğunu” ve “ne olmak istediğini” anlamasıyla bağlantılıdır. Eğitim süreci, bireyin varoluşsal sorularına cevap aradığı bir yolculuktur.

İyi bir öğretim yöntemi, sadece bir öğrenciyi bilgilendirme değil, onun varoluşsal durumuna dokunma çabasıdır. Bu, öğrencinin dünyayı nasıl algıladığını, kimlik ve değerlerle nasıl ilişki kurduğunu anlamaya yönelik bir adımdır. Öğretmen, öğrencinin ontolojik varlığını anlamalı ve ona yalnızca akademik bilgi değil, aynı zamanda yaşamla ilgili derin sorular da sorabilmelidir.

Örneğin, Montessori yöntemi, öğrencilere sadece bilgi aktarımı yapmak yerine, onların öğrenme süreçlerine kendi içsel varlıklarıyla katılmalarını sağlar. Bu yöntemde öğrenci, yalnızca zihinsel gelişimiyle değil, aynı zamanda duygusal ve sosyal varlığıyla da şekillenir.

Sonuç: Öğretim Yöntemini Uygulamaya Koyma Biçimi ve Felsefi Derinlik

Öğretim yöntemini uygulamaya koyma biçimi, yalnızca teknik bir süreç değil, aynı zamanda bir etik, epistemolojik ve ontolojik sorumluluktur. Bu süreç, öğretmenin öğrenciyi nasıl göreceği, bilginin ne şekilde aktarılacağı ve öğrencinin varoluşsal sorulara nasıl yaklaşacağı ile şekillenir. Her öğretim biçimi, öğrencilere yalnızca bir bilgi aktarmakla kalmaz, aynı zamanda onların dünyayı nasıl algılayacakları, doğru ile yanlış arasındaki farkı nasıl ayırt edecekleri ve kendi varlıklarını nasıl inşa edecekleri üzerinde de etkili olur.

Eğitim, bir toplumun geleceğini şekillendiren bir güçtür. Bu nedenle, öğretim yöntemini uygulamaya koyma biçimi, sadece öğretmenin değil, öğrencinin de varoluşsal bir sorumluluğudur. Peki, öğretim yöntemini seçerken yalnızca bilgi aktarma hedefini mi gözetmeliyiz, yoksa öğrencilerin varlık ve değer anlayışlarını da göz önünde bulundurmalı mıyız? Eğitim, bir araç mı yoksa insanın varoluşunu dönüştüren bir güç mü olmalıdır? Yorumlarınızla bu tartışmayı derinleştirebilirsiniz!